Foto: Arjo van der Graaff - juni 2012

OVER MIJ

Heb ik mijn leven net zo lekker op orde, ziet mijn lijf er holadiejee okee uit, wordt er eind april 2012 borstkanker geconstateerd.
En niet zo'n klein beetje ook.

Een borstamputatie & twee chemo's later, wordt in juli de diagnose gesteld.
Uitzaaiingen in de botten: schedel, nek, rug, ribben & bekken. Ongeneeslijk wordt gezegd.
Maar dat zullen we nog wel eens zien.
Mijn leven en mijn kinderen zijn me te lief.

Begin augustus ben ik -naast de reguliere behandeling in Nederland- aanvullende & bewezen therapieën in Duitsland gaan volgen. Deze behandelingen worden nagenoeg niet vergoed door mijn zorgverzekeraar. En bungelt er dus een ongezellig prijskaartje aan mijn pols.

And that just makes me a chick on a mission. Leuren met Leed. Om geld te genereren voor alle extra ziektekosten, waaronder niet vergoede behandelingen in het buitenland en reis- & verblijfskosten. Volgens mijn berekeningen ca. 30.000,-- euri op jaarbasis.

Sinds april 2013 ben ik begunstigde van de Stichting No Guts No Glory.
Deze stichting heeft KEIHARD geld nodig om mij financieel te kunnen ondersteunen met de behandelkosten. En daarnáást blijven er helaas nog eens genoeg kosten over die ik niet alleen kan opbrengen.

Tragisch is de diagnose "ongeneeslijk". Maar dat woord heb ik inmiddels het raam uitgeflikkerd. Dat woord maakt een mens pas echt doodziek. Hilarisch is wat ik er van probeer te maken.

Volledige focus op herstel.
Against all odds? Misschien. Maar ik denk van niet. No Guts, No Glory!

Inspirerend is dit lichamelijke gedoe wel. Ondanks de heftigheid van alles, heeft mijn tumor last van humor. En ben ik in februari 2013 deze blog gestart. Wat lach & beklag hier, wat rauw & rouw daar. Alles hieraan is ultiem & intiem, hartverscheurend & hartverwarmend.
Het leven is tragisch hilarisch en omarm ik het intens. En zo af & toe spuug ik het vol op de bek.

- Doe mee en deel deze blog binnen je netwerk
- Verzin initiatieven, groot/klein: alles helpt!
- Doe & doneer -in welke vorm dan ook- want we hebben al het KEIHARDE geld & bemoedigingen nodig!

Ik beleef een avontuur waar ik niet voor heb gekozen. Maar als het dan toch moét..hoppa! Knapzak over de schouder & gáán. Kom dan ook maar door met dat Onvermijdelijke Avontuur!


Copyright © 2013. All rights reserved.


zondag 1 september 2013

Vier het leven!

Hier eindigt het Onvermijdelijk Avontuur van Annemiek.

Of zal het nu pas echt beginnen?

Annemiek is in het begin van de nacht, omringd door haar lieve broers en een fijn cluppie lieve mensen om haar heen,  heel rustig overleden.

En gek genoeg is het goed zo. Wat heeft ze hier tegen gevochten. Wat is ze dapper en moedig geweest. Wat heeft ze veel verdriet gehad. Wat heeft ze toch veel pijn gehad. Wat hopen we dat ze in de zachte armen van haar vader, van Kleine Jantje, rust en geborgenheid vindt.

Het zal een schok zijn voor de lezers hier. Zo onverwacht.
Ook voor ons was de schok groot. Hoe snel kan het gaan....

Het was een bonte stoet mensen, die Annemiek gevolgd hebben op haar Onvermijdelijk Avontuur. Sommigen liepen mee, lieten weten dat ze er waren. Sommigen hielden haar hand vast. Anderen hebben haar knapzakje gedragen. Er waren er een paar die de kracht hadden om haar op hun schouders te dragen toen ze het nodig had. Hoe dankbaar ben ik, zijn wij, voor alle steun die zij dankzij dit blog gekregen heeft.

En ik kan niet beschrijven hoe dankbaar we zijn voor No Guts No Glory.
Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek geen keuze hoefde te maken in behandelingen vanwege de kosten. Zij hebben ervoor gezorgd dat Annemiek zich gesteund voelde door nog eens duizenden mensen. Dankzij hen heeft Annemiek een vèt en intens jaar beleefd.

Donaties op het rekeningnummer van Annemiek zijn dus ook niet meer nodig. Maar bij No Guts No Glory strijdt de dappere Corine strijdlustig verder. Nu zonder haar maatje Annemiek. Het rekeningnummer van No Guts No Glory op haar blog laten we dus gewoon nog vermeld staan. Juist vandaag had Annemiek, mèt Corine het stralende middelpunt moeten zijn op het Benefiet Concert van No Guts No Glory. En laat dat juist haar boodschap zijn: VIER HET LEVEN !

Gisteren gingen mijn gedachten terug naar een jaar geleden. Een jaar geleden zaten we op haar balkonnetje muziek te luisteren en te kletsen. Over hoe het zal zijn als je dood bent. Of je dan misschien op al je vragen een antwoord hebt. Of je dan alle inzichten zal hebben die je in je leven zocht. En of  je dan misschien een cursus regenboog-maken zou krijgen om iedereen die je lief is te kunnen laten zien dat je er bent. Mijn zoon Jarno, klein maar wijs als hij met zijn 12 jaar was, liet hij aan Annemiek een nummer horen. En klabam. Recht naar binnen. De tekst verwoordde precies hoe ze zich voelde. De titel zei ons niet zoveel. 'Iridescent' . Thuis moest ik google erop loslaten. En hoe bizar wil je het hebben... Iridescent: regenboogkleurig.



VIER HET LEVEN!
Dat heeft Anemiek ook gedaan. Iedere dag. Ook op de moeilijke dagen. Met Babs en Moos, Blond&Blond en alles wat haar lief is om haar heen.



Zie het blog Over Brarbra en Berlijn *klik* 

VIER HET LEVEN!

Dit is de laatste keer dat ik inbreek in Annemiekes blog.
Met alle liefde die ik in me heb, lieve mensen, lieve, lieve Annemiek, Prachtvrouw.... Dagge bedankt zijt, da widde...

Natasja, Schoonzusje van Annemiek.




















dinsdag 20 augustus 2013

Brief aan Babs & Moos & De Toekomst

Gisteravond lag ik dan in m'n ziekenhuisbedje, na een maand vol ernstige pijnen. Bloggen e.d. niet meer mogelijk. Ambulance onontkomelijk.
Ik wil t es ff hebben over u, mevr/hr van de Toekomst en u daarbij recht in de ogen aanschrijvend.
Want t gaat hier wel ff om m'n Ultieme Goudklompjes & Dito Toekomst..

Weet u, verdoofd van de pijnstillers een dag na opname, om 21.00 uur van de neuroloog horen dat uit de MRI & thorax van die dag blijkt dat m'n nek & rug vol kanker blijken te zitten, maakt me door de Ultiemewoodstockstonedheid niet eens verdrietig. Wel verward.
Omdat ik 6 weken gelee uit Bottrop nog mijn eigen scan gezien heb in Duitsland, waarbij die dokter mijn wervelkolom op t beeld toverde & aanwees dat mijn ruggewervels kankervrij bleken. En praktisch tzelfde positieve beeld liet zien van mn scan uit april jl.
Maar.. wel verward dus.
Ik heb besloten de diagnose pas voor waar aan te nemen, als al die scans uit Nederland & Duitsland door m'n dokteren in Nederland beoordeeld zijn en dat is nu nog niet gebeurd.
En diezelfde scans ook in Duitsland door de dokteren daar beoordeeld zijn.
Ik ga alleen voor eenduidigheid van diagnose. Want hier zit in 1 maand tijd plots zo'n afslag in, dat ik t wil kunnen duiden.
De helft van mn bloeduitslagen van mn laatste bloedtest waren deze week binnen gekomen bij mijn duitse behandelaar Wieger Rekker. Hem bellend vanuit t ziekenhuis vertelde hij dat er in mn bloedwaarden geen noemenswaardige veranderingen waren.
Het zijn tegenstrijdigen berichten. Noem me eigengereid (interesseert me geen hol), ik noem het common sense.
Tegenstrijdigheid mag op basis van dezelfde scans & foto's eenvoudigweg niet voorkomen.
En dat sluit ik op deze manier dus uit.

Gisteravond kon ik niet slapen. Een massief gevoel van onrust, geen malen. Maar onrust met een dichtheid waaruit niet te ontsnappen viel.
Meestal stel ik mezelf de vraag wat de onrust mij nou precies wil zeggen.
Verdriet, hoorde ik terug.
Waarover dan?
Massief verdriet voor & over klein blond & blond.
En daar kwamen ze hoor die innerlijke tsunami met zwaar geschut. De dichtheid, destructie en massiviteit van tranen, zwembaden ter grootte van tientallen voetbalvelden. Loopgraven vol en voetbalvelden gevuld met kanonnen van tranen. Die tegelijkertijd werden afgeschoten.

Een osteopaat uit Barendrecht vroeg me vorige week wat mijn doel was in mijn leven.
Ik antwoordde: een geliefd gerimpeld oud besje die belletje trekt.
Maar t belangrijkste was ik vergeten.
En dus mevr/hr van de Toekomst, daar komtie:
Ik wil Babs op haar klassenavond zien slijpen, zelf voyeurend vanachter de deur.
N half uur voor einde van t feest m'n auto stiekem parkeren, om n glimp van haar op te vangen. In haar prille vrouwelijkheid. Ik wil haar zien charmeren met haar lange wimpers.
Moos wil ik beter zien worden met skateboarden. Gelukkig wil ik hem zien zijn, als hij na volharding toch dat ene boardkunstje kan.
Hem bemoedigen te vertrouwen op z'n innerlijke kracht om al springend zijn skateboard te laten omrollen. Of zo gezellig op de zijkant van z'n board neerkomt.

Ik wil Babs trots zien blijven op haar eigen wijze manier van zijn. En dat ze het behoudt, juist als t beproefd wordt.
Dat ze groepsdruk ervaart en toch haar eigen keuzes durft te maken.
Moossie leren omgaan met enigzins zo integer mogelijk in het scoren van de liefde. Dat hij zijn charme ontdekt & t in goede banen leidt. Want ik vrees dattie er nog mee weg zou komen ook alstie hier & daar n beetje overpopi gaat lopen playen. Dattie stevige wijffies tegenkomt die dat helemaal niet gaan pikken.
Ik wil m zien blozen bij zijn eerste verliefdheid. Maar tot die tijd wil ik m troostkussen geven als hij is gevallen bij n niet gelukt acrobatenkunstje. Dattie t nog lang fijn vindt om op m'n schoot zijn
toetje op te eten.

Ik wil zien hoe Babs opgroeit met haar normen & waarden & voorgenomen piercings. Driemaal trouwens.
Ik wil meemaken waar & hoe ze werkt, wat haar arbeidsethos is & of ze collegiaal is. Meemaken hoe ze verraad & geroddel doorstaat en voelt hoe t is als ze zich daar zelf toe verleidt voelt.
Dat Moos ervaart hoe ontdekken voelt, op allerlei gebied. Dat proberen leren is & zelfkennis tegelijk.
Ik wil met Babs haar ongetwijfeld ordinaire blingbling pumps kopen en t ruisen horen van haar mooie avondjurk, als ze serieus n chique avondje uitgaat. Met dat onweerstaanbare loshangende lokje langs haar gezicht, wat ze achteloos charmant aber doch zinloos achter haar oor strijkt.
En als ze thuiskomt, zal ik wakker zijn, haar bij me op bed laten zitten en vragen of ze t fijn heeft gehad, of de avond haar blij heeft gemaakt. Samen nog n wijntje doen als t ff kan.
Zien hoe Moos genereus kan blijven delen, ook alstie groter is. Oftie het ook kan, als hij iemand wat minder aardig vindt.
Ik wil Moos ademloos bekijken als hij van zijn lang gespaarde geld & uitgesteld verlangen ein-de-lijk koopt wat hij dolgraag wil. En geen scheurijzer die m in 0 tot 10 seconden met 180 km. per uur hem voor t leven zal kunnen bezeren. Hopend dat een gezellig snorscooterje cool genoeg zal zijn voor m.

Ik wil ontdekken of m'n kinderen eerlijk durven zijn, op de momenten dat t moeilijk wordt. Als er consequenties aan verbonden zijn. Eerlijk zijn over makkelijke dingen, is een koud kunstje. Maar dat ze recht uit hun hart durven te spreken, omdat eerlijkheid met beschaving te maken heeft. En dat is wat je doet of laat als niemand kijkt.
Dat ze leren dat integriteit & eerlijk niet gestoeld zijn op de mening van anderen, maar op je eigen daadkracht. Ook als t de rest van de wereld niet bevalt.
Ik wil gênant hard klappen & op de stoel staan joelen als ze hun diploma's ophalen.

Ik wil Babs & Moos leren incasseren dat liefde niet voor eeuwig hoeft te zijn, dat ik ze niet veroordeel in hun keuzes. Zelfs als ik t voor m'n neus zie voltrekken. Als het eind van de liefde zich aandient, ik thee voor ze zal zetten. Op m'n bank of in mn bed zal laten slapen met n warme deken, zonder teveel gepraat, maar dat ik hun m'n huis als baarmoeder aanbiedt om in te herstellen. Veilig kan laten herstellen.
Lepeltjelepeltje met hen zal liggen to get them through the night.
Dat ik Moossie wil leren de deur open te houden voor een vrouw. Haar liefdevol behandelt, aanhoort, omdat oplossingen niet altijd hoeven. Gehoord worden wel. Ik wil m'n kinderen geliefd zien worden als ik hun geliefdes aanschouw. Hun geliefdes in het voorbij gaan even zijn of haar nek kussen, de arm strelen, een liefdevolle blik.

En als ze dan overtuigd zijn van jarenlange liefde, hun vader & ik met onze eigen geliefden, ik op m'n mooist op m'n stilst jankend, jullie ontroerd het ja-woord zien gevend.
Of niet. Omdat je t jawoord lekker samen wilt doen. Met ons erbij of niet. Als je maar verantwoordelijkheid durft te nemen voor wat je vindt, voelt & handelt. Dat de persoon van wie je houdt, man, vrouw, elk kleurenrijkdom: dat t allemaal goed is.

Dat ik met mn kleinkinderen naar t strand kan gaan met een belachelijk zonnehoedje, klotsende knieen & wat verslapte benen. En te lang op t strand zal blijven omdat n thermoskan goed genoeg is voor wat soep. Zelfgebakken pannenkoeken in de aluminiumfolie & een bus poedersuiker onder m'n arm.
Marshmallows roosteren boven n eenpersoonsbbqtje.
Dat ik op door pappa Moos & mamma Babs op hun matje geroepen wordt, omdat ik ze te laat thuisbreng.
En dat hun 'begrijpjijdatnoublik?' naar hun geliefde dan van korte duur zal zijn. Dat m'n kinderen zich op die leeftijd niet meer schamen als ik ze meevraag naar de lokale kroeg.

Als Babs ooit bevalt of Moos vader wordt, ik op n kalme wijze op de stille achtergrond in de buurt mag zijn.
Dat m'n kinderen vrijheid in hoofd & hart waarderen & opzoeken, omdat dat onbetaalbaar is.
Tis n keuze. En dat ze dat ten volle vatten.
Dat ze samen met hun kinderen op balkon gaan slapen of lekker op t platte dak, als t 's nachts ook nog lekker warm is. Dat ze t avontuur opzoeken om in hun woonkamer met een wasrek een megatent te bouwen & chips en limo in die tent mogen knoeien.

En dat ze vanuit de grond van hun tenen mogen roepen wat n hekel ze aan me hebben. Lekker hard.
Dat ze zich veilig genoeg  bij mij voelen om hun lelijke kant te tonen, omdat ze durven te vertrouwen dat ik ze niet zal afwijzen. Ik geef ze waarschijnlijk groot gelijk.
Mijn kinderen afleveren in de voltooid toekomstige tijd.

Ik wil bij alle medische handelingen van m'n kinderen & kleinkinderen zijn, zolang ze mij erbij nodig hebben en niet weglopen als hun lijden te groot wordt, ik zal me over de mijne zetten en pas 's avonds toegeven aan m'n eigen schrik.
En last but not least, belletje trekken als een gerimpeld oud besje, op m'n zeventigste.

Ziet u, mevr/heer toekomst, ik maak de komende 24 jaar deel uit van uw toekomst.
En dit is nog maar n fractie van de belevenissen die me staan te wachten.

Ik wil dit op deze manier zo delen.
Omdat m'n hand uitsteken in m'n darkest hours, zoveel moed van mij vraagt. Ik ben doodsbang dattie niet vastgepakt wordt.
En dus voelt t opschrijven nog veiliger om mn voornemens, moetens, zullens, zallens toe te vertrouwen als open brief aan mijn kinderen & aan u, de toekomst die dit mogelijk zal maken.

En geef me es ongelijk.

zondag 28 juli 2013

Buideltuintje

Je hebt van die mensen. Die op t juiste moment wat komen 'brengen'.
Tijdens m'n ziekenhuisopname in december, net toen opa Japie overleden was, heb ik 'ode aan Japie' geschreven. En omdat ik me zo verdrietig en verloren voelde, moest t een troostvol verhaal worden. Mn eigen pleister op de wonde. En als het ff kon, ook een voor andere naaste lieven.

In deze dagen heb ik n prachtige, lieve, blonde dame op een andere zaal leren kennen. Aan deze
Inke heb ik m'n ode als eerste voorgelezen.
Het was 's avonds laat. 's Nachts zelfs. Zij kon ook niet pitten met dat ronkende orkest van open monden op d'r zaaltje.
Het was een bijzonder moment tussen ons. En de dagen daarna zochten we elkaar regelmatig op.

Annemiek, zei ze pas, kom geweun lekker een weekje vakantie houwen in m'n caravannetje. Wanneer je t nodig hebt.
Nou ja. Babs & Moos waren nog niet vertrokken naar Kreta met hun vader, of ik was fluitend m'n boeltje aan t inpakken.
Vakantie. Een. Hele. Week. Voor. Mij. Alleen.
Op n ggggristelijke camping. In Renesse.
Wie doet me wat? God in ieder geval niet.

Kom ik daar aan. En stap ik me daar toch een warmwelkombuideltuintje in.
Nou heb ik nog nooit in de buidel van een kangoeroe gezeten. Maar zoals dit tuintje, moet n buideltje er van binnen uit zien. Kan niet anders. Klein, maar voldoende. Mooie sruikjes, fijne blompies, koel schuilplaatsje.
En dat daar een fijn caravannetje aan vastgeplakt zit, maakt t instant geborgen gevoel alleen maar groter.
Buideltuintje.

Het wordt een week zonder enig infuus. Zonder geprik. Zonder gedoe. Zonder gereis. Zonder medische ik-raak-je-aan-t-doet-wat-pijn-behandelingen. Zonder LeurenMetLeederij. Zonder klein blond & blond geteistering. Zonder alles eigenlijk.
Een week vol stilte. Rust. En heling. Mijn lijf wordt weer van mij.
En zie ik prachtige zonsondergangen, door alleen maar de weg over te steken. Dan sta ik al met schelpen in m'n hand & zand tussen m'n tenen.
Hoe gelukkig, veiligverwelkomend kunnen lijf & leden zich voelen?
Nou, zo dus.

Een week van veel wandelen, lezen, rusten, koesteren, stilte, douchen, wijnen, fietsen, eten, avondgeuren snuivend bij langebomenlanen zo meer. Heb ik de Sunshineband van Keessie verwelkomd. En God.. wat is ze toch wonderschoon. Een middag lang samen leven.
Zijn er momenten bij die ik in goud heb ingepakt.
Heb ik mooie visioenen over geliefd oud worden. En wandelen op n dijkkie. Überhip wandelstokkie erbij.

Is t een week waarin ik besloten heb een tattoo te laten zetten. Twee zelfs.
Omdattie die leukelangesmurf Corine natuurlijk gelijk heeft met haar post op Facebook eerder deze week. Onder t mom van 'ik heb tot nog toe twee mislukte tepels laten tatoeëren, maar deze tattoo van FDKK wil ik!!' Doe ik mee. Fuck De KutKanker. FDKK.
Ik laat m zetten aan de binnenkant van m'n enkel. Wel n beetje uit zicht. Omdat t woord kanker, of zelfs de afkorting toch ook voor mij hard overkomt. Ik hoef de mantra van dat woord niet hele dagen door mn kop te laten blazen. Of op n plek waar ik t voortdurend zie. Gedoe. Zo refereer ik er aan. Overkomelijk Gedoe. Geleerd van mn klys-maatje Christel. Niet teveel energie aan t woord geven. Een wijze les.
Een tattoo die ik laag bij de grond laat uitvoeren. Want ik wil boven alles, enorm over m'n gedoe heen stappen. En zo ga ik t doen.

En later in de week mail ik Giel Beelen. Namens Corine & mij.
Maar hoe zorg ik nou dat t mailtje tussen alle andere mailtjes opvalt?
Shockeren?
Shockerend blijkt t besef dat ik 'gewoon' de realiteit in het onderwerp vermeld.
Ongeneeslijk (verklaarde had er bij gemoeten) maar ozo gezellige kankerwijven!
Taboe? Bestaat er überhaupt een taboe voor Giel Beelen?
Dus pak ik lekker door met "dat we balen dat de pot leeg is bij No Guts No Glory en daarom bij hem live in de uitzending een tattoo van No Guts No Glory willen laten zetten. En dat Corine & ik niet aan n bucketlist doen, maar aan een fuckit list. Dingen doen, gewoon omdat t kan. En dat fijne Giel in onze top 5 staat van onze fuckit list. Aandacht voor de stichting, daarmee geld binnenhalend door nog wat ludieke zelfverminking & opleuking. Kom maar door!

Dat dacht onze OpperTopper blijkbaar ook. En zo sluit gisteravond m'n verblijf hier af, met een helse buienradar. Going out with a bang. Lots of them.
Viel niet mee te praten. Wilde z'n volumeknopje van z'n toorn, donder & bliksem niet lager zetten.
Zelfs de teksten van mn ontworpen bemoedigingskaarten zijn bijna schoongespoeld. die schud ik wel weer uit mn losse pols. Maar dan nog. Dit pik ik gewoon niet. En heb ik dus in alle vroegte aangifte gedaan van huisvredewolkbreuk.

Ik neem afscheid van mijn buideltuintje. En verlaat een week van veilige geborgenheid met ingepakte gouden momenten. Morgen hebben m'n handen geen heimwee meer. Dan omvatten ze weer de verbrandeblotebillenblijheid van zoonlief & de prachtige zongekuste konen van dochterlief.
Wat heb ik n zin! In de rest van mijn leven!





zaterdag 20 juli 2013

In de Media

Dat was me het weekje wel.
De pot bij No Guts, No Glory is hartstikke LEEG.
Dat betekent.. of ik daar nu wel of niet de energie voor heb, moet blijven Leuren met Leed.
En omdat dat zo Fucking Gênant is, probeer ik het maar zo ludiek mogelijk te doen.

Dus was dit m'n afgelopen week.

- Zaterdag 13 juli  item in Hart van Nederland Late Editie 23.10 uur

- Maandag interview met Sam Jones van NTR Radio 5 (zie onderstaand). Telefonisch gesproken met dr.Moolenburgh, een gerenommeerd oncoloog van 80 jaar met een inspirerende visie op meervoudige aanpak   bij kanker.

- Dinsdag Haarlem, gesprek met een reclamemeneer over hoe we nu het beste reclame kunnen maken voor No Guts No Glory & Onvermijdelijk Avontuur en over hoe mijn nieuwe lijn bemoedigingskaarten in de markt gezet zouden kunnen worden.

- Woensdag Amsterdam voor second opinion Antoni van Leeuwenhoek, maakt geen verschil met reguliere behandeling bij mij in de buurt, door naar Oegstgeest.
Naar mijn broer Rob & schone zuster Gerrie, waar we alsnog samen hebben gevierd dat zij 100 jaar bij elkaar zijn en had ik weer eens n feestje gemist, toen in Duitsland was. Dus me alsnog met hen tegoed gedaan aan de bubbels & in de achtertuin een verhaaltje voor ze geschreven en voorgedragen. Mijn volgende ode is dan ook dit verhaaltje. Van mij. Voor hen.
Daarna onderstaand radiointerview met hen geluisterd.

- Donderdag een fijne therapie gevolgd bij Roos in Brielle, afsluitend met een botinfuusje in Dirksland.

- Vrijdag ochtend naar de studio van radio Goeree Overflakkee (op de 107.3) naar Jaco de Neef voor een live-uitzending om 09.00 uur. En een fysiootje er achter aan.

Nu ff klaar met media, met lijf & leden.
Op naar een te stille week zonder kinderen, maar genieten & bijkomen ga ik. Lezen, slapen, wijnen, mijmeren, genieten van ff niets.

http://dichtbijnederland.ntr.nl/page/detail/795522

Annemiek Coli

17-07-2013
Annemiek Coli is ongeneeslijk ziek, maar Annemiek is niet het type dat bij de pakken neer zit. Ongeneeslijk? dat woord heeft ze uit het raam geflikkerd! Verslaggever Sam Jones zocht haar op in haar woning in Hellevoetsluis.